W filmie dokumentalnym Netflixa Pamela Denise Anderson postanowiła raz jeszcze rozebrać się przed światem. Tym razem nie zrzuca ubrań a bez żadnego makijażu odsłania bolesne tematy z jej życia osobistego. Gdyby tak wziąć i podsumować dotychczasowe życie Pameli w jej wyobrażeniu to: była w większości wykorzystywana przez facetów na trzy sposoby: fizyczny, emocjonalny i finansowy. Oczywiście nie możemy przy tym kompletnie zapomnieć, że za jej karierą też stał facet - Hugh Heffner. Problem jaki leży w Pameli i który też dotyczy dzisiejszych czasów to twierdzenie, że: "wszyscy wokoło mnie są winni a ja jestem ofiarą"
Pamela dość płynnie przechodzi z tematu gwałtu w wieku 12 lat do sesji w "Playboyu" i niezwykle zaskakujące jest jej stwierdzenie, że rozbierając się po raz pierwszy dla tego magazynu odzyskała kobiecość. Pytanie czy osiągnięty sukces potrafiła odpowiednio spieniężyć i odpowiedź jest jednoznaczna: nie potrafiła. Jak przystało na dzisiejsze standardy Pamela gra ofiarę. W dokumencie nie wspomina o tym kto był jej agentem i jakie miał dokonania oraz czego od niego oczekiwała. Natomiast gotowa jest do wylewania kolejnych strumieni żalów: gaża śmieszna, pytania dziennikarzy obsceniczne i na temat tylko jej piersi. No trudno aby dziennikarz pytał gwiazdę Playboya o aktorskie plany zawodowe gdy role, których się podejmowała miały wciąż uwypuklać jej walory. Oczywiście winnym może być agent ale niekoniecznie. Z opowieści Pameli wynika dość jednoznacznie, że prowadziła wyjątkowo swobodne beztroskie życie w Hollywood skupiając się głównie na randkowaniu z popularnymi facetami. Dokument nie skupia się na tym kim chciała być, co osiągnąć w przemyśle a o tym co sobie zapisywała w pamiętniczku. Z kim była i z kim nie była. Jej dawne i obecne przemyślenia na temat życia i uczuć są na poziomie nastolatki , która naczytała się książek Paulo Coelho. Trąci to wszystko tanim sentymentalizmem, nieznośnym kiczem i w dłuższej perspektywie jest strasznie infantylne. Szczere? Bez wątpliwości. Tylko wnioski po tym dokumencie są dość jednoznaczne: Pameli przydałby się terapeuta, który pomógłby  jej pozamykać drzwi w dawnym życiu. Gdy tak opowiada o tym, że ona to najbardziej kocha Tommyego Lee (a wówczas gdy rejestrowano dokument była w małżeństwie) to przypomina zagubiona w swoich emocjach nastolatkę a nie dojrzałą kobietę z dwójką dorosłych synów.